Στην πρώτη σύγκριση μεταξύ δύο φαρμάκων που χρησιμοποιούνται σε πραγματικές συνθήκες, οι άνθρωποι που έπαιρναν το Mounjaro έχασαν σημαντικά περισσότερο βάρος από τους αντίστοιχους που έπαιρναν το Ozempic – και όσο περισσότερο οι ασθενείς συνέχιζαν να παίρνουν τα φάρμακα, τόσο μεγαλύτερη γινόταν η διαφορά.
Μετά από τρεις μήνες εβδομαδιαίων ενέσεων, οι ασθενείς που έλαβαν το Ozempic έχασαν κατά μέσο όρο το 3,6% του σωματικού τους βάρους, ενώ εκείνοι που έλαβαν το Mounjaro έχασαν κατά μέσο όρο το 5,9%.
Στο εξάμηνο, οι ασθενείς που έλαβαν Ozempic είχαν χάσει κατά μέσο όρο το 5,8% του βάρους τους, ενώ η μέση απώλεια βάρους για τους ασθενείς που έλαβαν το Mounjaro ήταν 10,1%.
Και όταν είχε περάσει ένας ολόκληρος χρόνος, εκείνοι που έπαιρναν Ozempic είχαν χάσει κατά μέσο όρο το 8,3% του βάρους τους, ενώ εκείνοι που έπαιρναν Mounjaro είχαν χάσει κατά μέσο όρο το 15,3%.
Οι ερευνητές που διεξήγαγαν την έρευνα διαπίστωσαν επίσης ότι σε σύγκριση με τα άτομα που έπαιρναν Ozempic, εκείνοι που έπαιρναν Mounjaro είχαν 2,5 φορές περισσότερες πιθανότητες να χάσουν τουλάχιστον το 10% του αρχικού τους βάρους και πάνω από τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να χάσουν τουλάχιστον το 15% του βάρους τους κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους λήψης των φαρμάκων.
Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν τη Δευτέρα 8 Ιουλίου του 2024 στο JAMA Internal Medicine.
Και τα δύο φάρμακα έχουν εγκριθεί από τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ για να βοηθήσουν τα άτομα με διαβήτη να διατηρήσουν το σάκχαρο στο αίμα τους υπό έλεγχο. Μιμούμενα μια ορμόνη που ονομάζεται πεπτίδιο 1 που μοιάζει με τη γλυκαγόνη ή αλλιώς GLP-1, ενισχύουν την παραγωγή ινσουλίνης από τον οργανισμό, επιβραδύνουν την πέψη, αυξάνουν το αίσθημα κορεσμού και μειώνουν την όρεξη.
Το Mounjaro μιμείται επίσης μια συναφή ορμόνη που ονομάζεται γλυκοζοεξαρτώμενο ινσουλινοτροπικό πεπτίδιο ή GIP.
Όταν τα φάρμακα δοκιμάστηκαν έναντι εικονικών φαρμάκων σε κλινικές δοκιμές, και τα δύο βοήθησαν τους ασθενείς να χάσουν σημαντική ποσότητα βάρους. Η τιρζεπατίδη, το δραστικό συστατικό του Mounjaro, φάνηκε να είναι πιο αποτελεσματική από τη σεμαγλουτίδη, το δραστικό συστατικό του Ozempic. Αλλά οι δοκιμές δεν διεξήχθησαν υπό τις ίδιες συνθήκες, οπότε τα αποτελέσματα δεν είναι άμεσα συγκρίσιμα.
Για τη μελέτη, οι ερευνητές παρακολούθησαν περισσότερα από 18.000 υπέρβαρα και παχύσαρκα άτομα στα οποία συνταγογραφήθηκε ένα από τα δύο φάρμακα προκειμένου να βοηθήσουν στον έλεγχο του διαβήτη τύπου 2 μεταξύ Μαΐου 2022 και Σεπτεμβρίου 2023.
Και τα δύο φάρμακα αναπτύχθηκαν αρχικά ως φάρμακα για τον διαβήτη τύπου 2, αλλά αργότερα εγκρίθηκαν για χρήση στην απώλεια βάρους.
Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι και τα δύο φάρμακα είναι αποτελεσματικά στην επίτευξη κάποιας απώλειας βάρους. Σχεδόν το 82% των ασθενών που έλαβαν Mounjaro έχασαν 5% ή περισσότερο από το σωματικό τους βάρος, σε σύγκριση με σχεδόν το 67% εκείνων που έλαβαν Ozempic, σύμφωνα με τους ερευνητές.
Ωστόσο, οι χρήστες του Mounjaro ήταν πιο πιθανό να επιτύχουν μεγαλύτερη απώλεια του βάρους. Περίπου το 42% των ασθενών με Mounjaro έχασαν 15% ή περισσότερο του σωματικού τους βάρους, σε σύγκριση με περίπου το 18% εκείνων που έλαβαν Ozempic.
Συνολικά, οι ασθενείς που έλαβαν Mounjaro είχαν 76% περισσότερες πιθανότητες να χάσουν 5% ή περισσότερο από το σωματικό τους βάρος σε σχέση με εκείνους που έλαβαν Ozempic, 2,5 φορές περισσότερες πιθανότητες να χάσουν 10% ή περισσότερο από το σωματικό τους βάρος και 3,2 φορές περισσότερες πιθανότητες να χάσουν 15% ή περισσότερο από το σωματικό τους βάρος, σύμφωνα με τα αποτελέσματα.
Οι ασθενείς του Mounjaro παρουσίασαν επίσης μεγαλύτερη μείωση του σωματικού βάρους καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου έτους λήψης του φαρμάκου, πρόσθεσαν οι ερευνητές.
Το μεγάλο χάσμα στην αποτελεσματικότητα δεν συνοδεύτηκε από μετρήσιμη διαφορά στο ποσοστό μέτριων ή σοβαρών παρενεργειών, όπως η απόφραξη του εντέρου και η παγκρεατίτιδα, οι οποίες ήταν σπάνιες για τους ασθενείς και των δύο ομάδων. Οι ερευνητές δεν συνέκριναν τον κίνδυνο ηπιότερων προβλημάτων όπως η ναυτία και ο έμετος, επειδή οι άνθρωποι δεν θα τα ανέφεραν κατ’ ανάγκη στους γιατρούς τους.
Ανεξάρτητα από το ποιο φάρμακο έπαιρναν, οι ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 έχαναν λιγότερο βάρος από τους ασθενείς χωρίς τη νόσο, διαπίστωσαν οι ερευνητές.
Αυτό μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι ορισμένες θεραπείες για τον διαβήτη μπορεί να προκαλέσουν αύξηση του σωματικού βάρους και ότι ορισμένοι ασθενείς τρώνε περισσότερο κατά τη διάρκεια της ημέρας για να μην πέσει πολύ χαμηλά το σάκχαρο στο αίμα τους.
Το DNA πιθανόν να αποτελεί παράγοντα. Τα άτομα που έχουν τη γενετική προδιάθεση να γίνουν διαβητικοί πιθανώς έχουν τη γενετική προδιάθεση να παίρνουν βάρος και να το διατηρούν περισσότερο.
Είναι επίσης πιθανό ότι οι άνθρωποι που αναζήτησαν συνταγές για Ozempic ή Mounjaro με στόχο το αδυνάτισμα είχαν μεγαλύτερο κίνητρο να συνεχίσουν να παίρνουν το φάρμακο ακόμη και αν ήταν ακριβό ή προκαλούσε δυσάρεστες παρενέργειες, ή ότι ήταν πιο πιθανό να υιοθετήσουν άλλες συμπεριφορές που ευνοούν την απώλεια βάρους.
Ιατρική Ομάδα Medbox
Κάθε χρόνο, βοηθάμε χιλιάδες ανθρώπους να βρουν απαντήσεις σε σημαντικές ερωτήσεις για την υγεία τους με τα άρθρα μας που έχουν γραφτεί από ειδικούς, ιατρικά αναθεωρημένα σε εκατοντάδες θέματα υγείας.